Feminizmin öncü yazarlarından biri olan Virginia Woolf, edebiyatta kadın dendiğinde akla gelen ilk isimlerden biridir.

Yaşam şartlarının zorluğu, geçirdiği buhranlar yüzünden  zor bir hayat geçiren Virginia Woolf 59 yıllık kısacık ömrüne ışık saçan eserler bırakmıştır.

28 Mart 1941 da içinde bulunduğu bunalımlara, ruhsal çöküntülere dayanamayan yazar evinin yakınlarındaki Ouse nehrine ceplerine taş doldurarak atlar.  İntiharından önce eşine bir mektup bırakıp, bu hazin sonu seçmesindeki gerçeği açıklanmıştır.

Eşi Leonard Woolf’un bulduğu mektupta şu satırlar yazılıydı;

Sevgilim,

Yeniden delirmekte olduğumdan şüphem yok: Böyle korkunç bir dönemi bir kez daha kaldıramayacağımızı hissediyorum. Aynı zamanda, bu kez toparlanmayı başaramayacağımı da seziyorum. Yeniden sesler işitmeye başladım ve dikkatimi toplayamıyorum.

Bu durumda bana en doğru görünen şeyi yapıyorum. Bana olabilecek en büyük mutluluğu yaşattın. Benim için başka kimsenin olamayacağı insan oldun. İki varlığın bu korkunç hastalık gelene kadar olduğumuzdan daha mutlu olabileceğini sanmıyorum. Daha fazla mücadele edemeyeceğim. Senin hayatını da ziyan ettiğimi biliyorum. Ben olmasam çalışabilirdin. Çalışacaksın da, biliyorum.

Görüyorsun, doğru dürüst yazmayı bile başaramıyorum. Okuyamıyorum. Söylemek istediğim, hayattaki tüm mutluluğumu sana borçlu olduğum. Bana karşı her zaman tam bir sabır timsali oldun ve inanılmaz iyiydin. Sana bunları söylememe gerek yok — herkes biliyor zaten.

Beni kurtarabilecek biri olsaydı, o sen olurdun. Hiçbir şeyden senin iyiliğinden olduğu kadar emin olmadım. Hayatını ziyan etmeye daha fazla devam edemem. Kimselerin bizden daha mutlu olabileceğini sanmıyorum.

Mektubun orijinali;