Kelime Kökeni: Arapça-celâlet+Farsça-me’âb

– Ulu ve görkemli kişiliğe sahip olan

– Yüce gönüllü kimse

Cümle içinde kullanımı: “Celâlet-me’âb efendimiz sağ olsun bizlere her zaman bonkür davranmıştır.”