Kelime Kökeni: Arapça-lübbü,lübbi, elbâb çoğul biçimi

– İç, öz, ruh, derun, yürek

– Aklıselim, sağduyu, akıl

– Her şeyin en güzeli, her şeyin en iyisi

Cümle içinde kullanımı: “Hayatın tatlı yanına, insanın lüb olanına denk gelesin güzel kızım.”