Kelime Kökeni: Arapça-lûkme+Farsça-şümâr

– Herkesin lokmasını sayan, yenen lokmaları sayan kimse

– Cimri, pinti, hasis, varyemez, eli sıkı

Cümle içinde kullanımı: “Rahmetli lûkme-şümâr, zengin ancak yedirtmeyen biri olarak göçüp gitti bu dünyadan.”