Kelime Kökeni: Arapça-hâtif+Farsça-âne

– Sesi işitilip kendisi görünmeyen kimseye yakışır şekilde,

– Hatife yakışır biçimde

Cümle içinde kullanımı: “Billur misali hâtifane bir ses işittim ancak ne yüzünü ne de cismini görebildim. “