Kelime Kökeni: Arapça-ebkem+Türkçe-çüş

– Bön

– Ahmak

– Avanak

– Saf

– Budala

Cümle içinde kullanımı: “Ebkemçüş bakmaktan bir türlü uslanmadı, kendisini aşağılamalarına izin veriyor.”