A benim Kadınım!
A benim gözleri sisli, sözleri yanık kadınım. Avunduklarıma kaç güz adadım, derdimi deva saydım. Kul oldum nefsime, menekşe kokulu dillerine susadım.
Uymadım sürüye, dedim vardır Hak’kın bir bildiği mevla neylerse güzel eyler dedim. Dedim de döndüm sana A benim çocuk elli kadınım. Ufacık yüreğine sığınırım sanıp der top ettim aklımı. Adam denen mahlukat bilmeli lafını sözünü dediler, ben bir tek sana suskundum. Vurgundum.
Okun yayda gerilişi gibi gelmeye hazırdım koynuna, komadılar. Varsın yanında değil, ruhunun yanı başında kalayım dedim.
A benim dudakları gül goncası, yanakları elma kadınım. Mahzun bakışına nasıl yıkılıverdiğimi Hüda bilsin, gayrı sende bil. Çul çürüten gönlüme ayağınla tep, akıllandır uslandır bu arsızı. Rızkımız sevgimizin yüceliğindedir de çık gel yanıma, büyükçe ellerimi bir tutuver.
Görsün cümle alem bu deli oğlan nasıl durulur, nasıl pare pare yanar da akkor ateşlere gark olmaz. Zülfü saçını, bal badem gözlerini bir sürüver boynuma yandım diye haykırayım.
A benim can suyum, narin bakışlı ceylan kadınım.
Yad ellere koma bu garibi, gel deyiver gelsin, öl de ölüversin ayağının değdiği toprağa…
-Semra Şenol
