Kelime Kökeni: Farsça-kûh+Arapça-î

– Dağ ile ilgili, dağla ilgili, dağa özgü

– Dağlı, dağda yaşayan kimse

– Dışarlıklı kaba kimse, taşralı

Cümle içinde kullanımı: “Şehir hayatında gözünü açan Kûhî olanı küçükser hor görür. ”