“Pençik”, Osmanlı İmparatorluğu’nun erken dönemlerinde kullanılan ve ordunun temelini oluşturan bir askerî uygulamadır. Bu sistem, devşirme sistemiyle toplanan Hristiyan çocukların Müslümanlaştırılıp eğitildikten sonra Yeniçeri Ocağı gibi Osmanlı ordusunun çeşitli kollarında görevlendirilmesini içerir. Pençik sistemi özellikle devşirme sistemi içinde, toplanan çocukların beşte birinin doğrudan askeri hizmet için ayrılmasını ifade eder. Bu uygulama, Osmanlı İmparatorluğu’nun askeri gücünü artırmak ve farklı etnik ve dini kökenlerden gelen insanları Osmanlı toplumuna entegre etmek için önemli bir araç olmuştur.

Devşirme Sistemi, Osmanlı İmparatorluğu’nun Hristiyan tebaasından, genellikle Balkanlar’dan genç çocukları toplama ve onları Müslüman yaparak askeri ve bürokratik elit olarak yetiştirme uygulamasıdır. 14. yüzyıldan itibaren uygulanan bu sistem, özellikle Yeniçeri Ocağı’nın asker ihtiyacını karşılamak amacıyla başlatılmıştır. Devşirilen çocuklar, sıkı bir eğitim ve disiplin sürecinden geçirilerek Osmanlı’nın askeri, idari ve toplumsal yapısına entegre edilirdi.

Bu sistem, Osmanlı İmparatorluğu’nun merkeziyetçi devlet yapısını güçlendirirken aynı zamanda Yeniçeri Ocağı’nın düzenli bir askeri güç olarak kalmasını sağlamıştır. Devşirme sistemi, Osmanlı toplumunda önemli bir sosyal mobilite aracı olmuş ve devşirilen bireylerin yüksek mevkilere çıkmasına olanak tanımıştır. Ancak zamanla devşirme sisteminin etkinliği azalmış ve 17. yüzyılın sonlarına doğru önemi giderek düşmüştür. 18. yüzyılın ortalarında resmi olarak sona erdirilmiştir.

Osmanlı İmparatorluğu’nda Tımar Sistemi, devlete hizmet karşılığında askerlere ve bazı devlet görevlilerine verilen arazi gelirlerinin bir türüdür. Bu sistem, feodalizme benzer şekilde çalışır ve genellikle Anadolu ve Balkanlar’daki askerî sınıflara uygulanmıştır. Tımar sahibi olan kişilere “tımarlı sipahi” denir ve onlardan belirli sayıda asker yetiştirip savaş zamanında ordunun hizmetine sunmaları beklenirdi.

Tımar sistemi, Osmanlı İmparatorluğu’nun kara ordusunun temelini oluşturur ve sipahiler, topraklarından elde ettikleri gelir ile kendi ve askerlerinin masraflarını karşılarlardı. Topraklarından elde edilen gelirin miktarına göre tımarlar, büyük (zeamet) ve küçük (tımar) olarak sınıflandırılırdı. Osmanlı İmparatorluğu’nun erken ve orta dönemlerinde, tımar sistemi oldukça etkili bir yönetim aracı olarak görülüyor ve merkezi otoriteyi güçlendiriyordu. Ancak, zamanla merkezi yönetimin zayıflaması ve yerel ayanların güçlenmesiyle sistem bozulmaya başlamış ve 17. yüzyılın sonlarına doğru önemini yitirmiştir.