Osmanlı Türkçesi, Türk dilinin tarihî evrimi içerisinde “Yeni Türkçe” döneminin bir parçasıdır. Türk dilinin tarihsel evrimi genellikle dört ana döneme ayrılır:

1. Eski Türkçe Dönemi (8. yüzyıl – 13. yüzyıl): Orhun Yazıtları gibi eserler bu döneme aittir.
2. Orta Türkçe Dönemi (13. yüzyıl – 15. yüzyıl): Kutadgu Bilig, Atabet’ül Hakayik ve Divan-ı Lügat-it-Türk gibi eserler bu dönemde yazılmıştır.
3. Yeni Türkçe Dönemi (15. yüzyıl – 20. yüzyılın başları): Osmanlı Türkçesi bu döneme aittir. Bu dönemin başlangıcında Türkçenin Arapça ve Farsça’dan etkilenerek birçok kelime ve yapı almasına tanık oluruz. Osmanlı İmparatorluğu döneminde resmî yazışmalar, edebiyat ve bilim dili olarak kullanılmıştır.
4. Modern Türkçe Dönemi (20. yüzyılın başları – günümüz): Türkiye’de Latin alfabesine geçişin yapılması, dil reformları ve dilin sadeleştirilmesi bu döneme aittir.

Osmanlı Türkçesi, Yeni Türkçe dönemine ait olup, bu dönemde Arapça ve Farsça etkisi oldukça belirgindir. Osmanlı İmparatorluğu’nun resmî, edebî ve bilimsel dilidir. Ancak 20. yüzyılın başında yapılan dil reformlarıyla birlikte, Türkiye’de kullanılan dil daha sade ve halka yakın bir yapıya kavuşmuştur.

Osmanlı Türkçesi, Türkçenin tarihsel bir döneminde kullanılan formudur. Ancak bu dil, tarihsel ve kültürel sebeplerden dolayı Arapça ve Farsça’dan yoğun etkiler almıştır. Osmanlı İmparatorluğu döneminde resmi yazışmalar, hukuk, edebiyat ve bilimde kullanılan dil olan Osmanlı Türkçesi, karmaşık bir yapıya sahip olup, Arapça ve Farsça kökenli birçok kelime ve dil bilgisi özelliğini bünyesinde barındırır.

Osmanlı Türkçesi’nin yazımında Arap alfabesi kullanılırdı. Bu nedenle Osmanlı metinlerini okumak ve anlamak için Arapça ve Farsça temel bilgisine sahip olmak gerekmekteydi. Ancak, söz konusu dilin temeli Türkçe olup, sözdizimi ve morfolojik yapı itibariyle Türkçedir.

1928’de Türkiye’de alfabenin Latin esaslı hale getirilmesiyle birlikte ve dil reformları sonucu Modern Türkçe’ye doğru bir evrim yaşanmıştır. Bu reformlar, dilin sadeleştirilmesini ve halkın anlayabileceği bir dilde yazılmasını amaçlamıştır. Bu dönemden sonra Osmanlı Türkçesi’nin kullanımı hızla azalmış, yerini bugünkü Modern Türkçe almıştır. Ancak Osmanlı dönemine ait tarihsel belgeler, edebi metinler ve diğer yazılı kaynaklar Osmanlı Türkçesiyle yazılmıştır, bu yüzden bu dilin bilinmesi tarih, edebiyat ve dilbilim açısından önemlidir.

Osmanlı Türkçesi döneminde Arap alfabesi kullanılmıştır. Ancak bu alfabe, Türkçenin fonetik yapısına uygun hâle getirilmek için bazı ek harflerle genişletilmiştir. Türkçedeki bazı seslere karşılık gelen harf olmadığı için Arapça’dan farklı olarak bu sesleri temsil edebilmek amacıyla özel işaretler ve harf varyasyonları oluşturulmuştur.

Osmanlı Türkçesi’nde kullanılan yazı, klasik Arap yazısından farklıdır ve “Osmanlıca yazı” olarak da adlandırılır. Bu yazıda bazı sesler için özel işaretlerle veya harf kombinasyonlarıyla çözümler üretilmiştir.

1928’de Türkiye’de gerçekleştirilen Harf Devrimi ile Arap alfabesinden Latin alfabesine geçilmiştir. Bu değişiklik, Türkçenin fonetik yapısına daha uygun bir yazım sistemi oluşturma amacını taşımaktaydı ve aynı zamanda dilin sadeleştirilmesi ve halkın eğitim seviyesinin yükseltilmesi için atılmış önemli bir adımdı. Bu değişiklik sonrasında Osmanlı Türkçesi yazımı resmi olarak sona ermiştir.