Matematiği bulan kişi belirli bir kişiye atfedilemez, çünkü matematik, tarihsel olarak birçok medeniyetin ve matematikçinin katkılarıyla evrilmiş bir bilim dalıdır. Matematiksel düşünce ve kavramlar binlerce yıl boyunca farklı kültürlerde gelişmiştir. İlk matematiksel düşünceler Mezopotamya, Mısır ve Antik Yunan gibi eski uygarlıklarda ortaya çıkmıştır.

Bununla birlikte, bazı önemli matematikçiler ve matematiksel keşifler tarihsel olarak büyük bir etki yapmıştır. Örneğin, Antik Yunan matematikçisi Thales, Pisagor, Eukleides gibi matematik tarihinin önemli figürleri vardır. Orta Çağ’da, Hint matematikçi Brahmagupta ve Arap matematikçi Al-Khwarizmi sayılar teorisine ve cebire önemli katkılarda bulunmuşlardır.

Matematiğin modern hali, 17. yüzyılda yaşamış olan matematikçiler Galileo Galilei, René Descartes, Isaac Newton ve Gottfried Wilhelm Leibniz gibi isimlerin çalışmalarıyla büyük bir evrim geçirmiştir. Bu dönem, analitik geometri, diferansiyel ve integral hesap gibi temel konuların geliştiği bir dönemdir.

Matematiğin bulunması, tüm bu katkıların bir sonucu olarak ortaya çıkan kolektif bir çaba ve bilimsel gelişmenin sonucudur. Bu nedenle matematik, belirli bir kişiye veya tek bir olaya indirgenemez.

Matematik fonksiyonu, matematiksel düşünce ve çalışmaların bir ürünü olarak evrimleşmiş bir kavramdır ve belirli bir kişi tarafından “bulunmuş” bir şey değildir. Ancak matematiksel fonksiyonların geliştirilmesi ve anlaşılması tarihsel olarak birçok matematikçinin katkılarına dayanmaktadır.

Matematikte fonksiyonlar kavramsal olarak Antik Yunan’dan beri bilinmektedir. Ancak modern anlamda fonksiyonların ayrıntılı bir şekilde incelenmesi ve formalizasyonu 17. ve 18. yüzyıllarda gerçekleşti. Bu dönemde matematikçiler, fonksiyonları daha sistemli bir şekilde incelemeye başladılar.

İlk büyük katkılardan biri, René Descartes’ın (1596-1650) analitik geometriyi geliştirmesiyle geldi. Analitik geometri, değişkenlerin fonksiyonlarını temsil etmek için cebirsel ifadelerin kullanılmasına olanak tanıdı.

Daha sonra, Isaac Newton (1642-1727) ve Gottfried Wilhelm Leibniz (1646-1716) tarafından diferansiyel ve integral hesaplamaların geliştirilmesi, fonksiyonların analizini daha da derinleştirdi. Bu, matematiksel fonksiyonların kavramsal anlamını daha iyi anlamamıza yardımcı oldu.

Matematikte fonksiyonların modern tanımı ve anlayışı, bu ve diğer matematikçilerin çalışmalarının bir sonucu olarak ortaya çıktı. Fonksiyonlar, bir giriş kümesinden bir çıkış kümesine atama yapan matematiksel ilişkiler olarak kabul edilir ve bu ilişkiler genellikle matematiksel ifadelerle tanımlanır.

Sonuç olarak, matematik fonksiyonlarının gelişimi, birçok matematikçinin katkılarına ve tarihsel bir sürecin ürünüdür, bu nedenle tek bir kişiye veya olaya atfedilemez.