“Halk hikayesi anlatıcısına” genel olarak “meddah” denir. Meddahlık, Türk halk edebiyatında ve sahne sanatlarında köklü bir geleneğe sahip olan öykü anlatıcılığı sanatıdır. Meddah, genellikle tek kişi olarak sahne alır ve çeşitli hikayeleri, masalları, olayları anlatırken farklı karakterlere bürünerek ses tonu, yüz ifadesi ve beden diliyle hikayeyi canlandırır. Aynı zamanda sadece anlatıcı olarak değil, aynı zamanda aktör olarak da kabul edilirler. Meddahlık, Osmanlı döneminde popüler bir eğlence biçimi olarak öne çıkmıştır.

Halk anlatıları, toplumların sözlü geleneği içinde kuşaktan kuşağa aktarılan, belli bir olayı, kişiyi, durumu ya da inancı anlatan sözlü edebiyat ürünleridir. Halk anlatıları genellikle belli bir öğretici, eğlendirici ya da bilgilendirici işlevi taşır ve her toplumun kültürel, tarihi ve sosyal değerlerini yansıtan öğeler taşır.

Halk anlatıları kategorisinde birçok alt tür bulunmaktadır. Bunlar:

1. Masallar: Fantastik öğeler içeren, genellikle bir kahramanın maruz kaldığı olayları ve onun bu olaylar karşısındaki mücadelesini anlatan kurgusal hikayelerdir.
2. Efsaneler: Gerçek bir temele dayanabilecek olayları anlatır, ancak zamanla fantastik ve abartılı öğelerle süslenmiş olabilir. Genellikle tarihsel, dini veya mitolojik kökenleri vardır.
3. Fıkralar: Kısa, mizahi öykülerdir. Belli bir olayı ya da durumu komik bir şekilde sunmayı amaçlar.
4. Destanlar: Toplumların tarihini, kahramanlıklarını, savaşlarını veya büyük olaylarını anlatan uzun ve epik hikayelerdir.
5. Bilmeceler: Genellikle bir şeyi ya da kavramı tanımlayan, cevabı bulunması amaçlanan sözlü edebiyat ürünleridir.
6. Türküler, maniler, tekerlemeler: Sözlü geleneğin bir parçası olan bu türler, halk müziği ve sözlü edebiyatın birleşiminden meydana gelir.

Halk anlatıları, bir toplumun tarihini, değerlerini, inançlarını, korkularını ve umutlarını yansıtan önemli kültürel öğelerdir. Bu anlatılar, toplumların sosyal yapısını, inançlarını ve değerlerini aktarmak için nesilden nesile geçer. Bu yüzden, bir toplumun halk anlatıları, o toplumun sosyo-kültürel kimliğini anlamak için değerli bir kaynaktır.

Halk hikâyelerinin diğer bir adı “destan” olarak da bilinir. Ancak burada bir ayrım yapmak gerekir. “Destan”, genellikle tarih öncesi dönemlere ait olan ve bir topluluğun tarihini, kahramanlıklarını, savaşlarını veya büyük olaylarını anlatan uzun ve epik hikayeleri tanımlar. Özellikle kahramanlıkla ilgili olanlarına bu isim verilir.

Fakat “halk hikâyesi” terimi, genellikle daha bireysel kahramanların serüvenlerini, aşkını ya da sıkıntılarını anlatan, tarihsel ya da fantastik olaylara dayalı hikayeleri ifade eder.

Özetlemek gerekirse, her destan bir halk hikâyesi olabilir, ancak her halk hikâyesi bir destan değildir. Halk hikâyeleri kategorisine giren öyküler, genellikle bireysel kahramanların serüvenlerini merkez alırken, destanlar toplulukların ortak tarihini, kahramanlıklarını ve savaşlarını anlatma eğilimindedir. Ancak dil ve kültürel bağlama bağlı olarak bu terimlerin kullanımı bazen birbiriyle örtüşebilir.