Sosyal bir varlık olan insan için yalnızlık kaldırmakta zorlandığı bir yüktür. Anne rahminde yalnızlığı tatmasına rağmen yaşam içerisinde buna katlanacak gücü kendinde bulamaz. Bu sebeptendir ki sevgi anlayışı demoralize olmuş, hak etmediği aşklarda ve ilişkilerde çürümüştür.
Aman dileten kişilerde cansız bir çiçeği yeniden yeşerte bilme umuduna kapılıp gitmiştir. Gerçek bir sevginin yaralamadığını, iyileştirme gücüne sahip olduğunu bilemez. Yalnızlık korkusu öyle büyük raddelere ulaşmıştır ki, suistimal edilen kalbine acı duyamaz.
İnsan ve dahi bir çok canlı şunu bilmelidir ki; yara aldığın yerde iyileşme umudu yoktur. Yürürken papatyaları ezmeye sakınmayan biri naif yüreğinize sevginin eliyle dokunamaz. Bencilliğin önderliğinde narsist kişiliğe sahip kimseler sizi yormakla kalmaz, dünyaya olan inancınızı zedelerler. Sizi bir hamur gibi şekillendirip kendi istedikleri kıvama sokarlarken, bunu sizin talep ettiğinizi ve kendi katkılarının dokunmadığını söyler.
Karanlık bir tünelde kaybolduğunuzu düşünüp çıkışını bir türlü bulamadığınız bir kısır döngüye de kilitlenip kalırsınız. Sevilmek mi yoksa tek başına kalmak mı sorusu zihninizde yankılanır ancak iki sorunun cevabı da canınızı acıtacak niteliktedir.
Fakat şunu bilmelisiniz ki her an sizi yakacak olan ateşe yaklaşmaktansa uzaklaşıp yaranıza merhem sürmek daha evladır. Sonunda yaralarınız acıya acıya iyileşirken gelecekte sizi yakacak olan ateşleri çok uzaktan tanıma ve uzaklaşma şansına sahip olursunuz. İnsan düştüğü kuyuya bir kez daha düşmekte ısrarcı olmaz.
Yalnız başınıza yürüdüğünüz yollarda papatyaları ezmeden yürüyebilir, göğsünüz daralamadan beyaz bulutlara selam verebilirsiniz…
