Dünyanın ilk saatini icat eden kişi veya uygarlık hakkında kesin bir bilgi yoktur, ancak zamanın ölçülmesi antik dönemlere kadar uzanmaktadır. Eski Mısırlılar günü 24 parçaya bölen güneş saatlerini ve su saatlerini kullanmışlardır. Bununla birlikte, mekanik saatlerin icadı genellikle Orta Çağ Avrupa’sına dayandırılır ve ilk mekanik saatlerin 13. yüzyılın sonlarında yapıldığına inanılmaktadır. Bu saatler, zamanı daha hassas bir şekilde ölçmek için ağırlık ve dişli sistemlerini kullanıyordu. Bu saatlerin ilk örneklerinden biri, İngiltere’deki Salisbury Katedrali’nde 1386 yılında yapılmış olan saat olarak bilinir. İlk kişisel saatler ise 15. yüzyılda ortaya çıkmıştır ve bunlar genellikle “Nuremberg yumurtaları” olarak adlandırılan taşınabilir saatlerdir.

Modern mekanik saatlerin gelişimi birkaç yüzyıla yayılmıştır ve bu süre zarfında birçok önemli buluş yapılmıştır. İşte modern saatin bazı önemli kilometre taşları:

• Pendül Saat: 1656 yılında Christiaan Huygens tarafından icat edilen pendül saat, saat teknolojisinde büyük bir ilerleme sağlamış ve zaman ölçümünde önemli bir hassasiyet artışı getirmiştir.
• Cep Saati: 16. yüzyılda ortaya çıkan ve 17. yüzyılda iyileştirilen cep saatleri, kişisel zaman ölçümü için önemli bir adımdı.
• Kronometre: 18. yüzyılın ortalarında John Harrison tarafından icat edilen deniz kronometresi, denizcilikte uzun mesafelerde doğru zamanı tutarak, gemilerin boylamını hesaplamalarında devrim yaratmıştır.
• Kuvars Saat: 1927 yılında Warren Marrison ve J.W. Horton tarafından icat edilen kuvars saat teknolojisi, elektriksel osilasyonların sabit frekansını kullanarak zamanı ölçmekteydi. Bu, çok daha yüksek doğrulukta zaman ölçümüne olanak tanıdı.
• Atom Saati: 1949’da Amerika Birleşik Devletleri’nde NBS-1 adı verilen ilk atom saati geliştirildi. Atom saatleri, cesium atomunun karakteristik frekansını kullanarak zamanı ölçer ve bu, şu anda zaman ölçümünün uluslararası standartıdır.

Birçok kişi bu gelişmelerin toplamına “modern saat” olarak bakabilir. Özellikle kuvars ve atom saatlerinin icadı, günümüzde kullanılan saatlerin temelini oluşturmuştur ve çok yüksek doğrulukta zaman ölçümü sağlamaktadır.

24 saatlik gün kavramı, eski Mısırlılara kadar uzanır. Mısırlılar, M.Ö. 2000 yıllarında günü 24 parçaya bölmüşlerdir. Onların sistemi, 10 saatlik bir gün, 2 saatlik bir şafak ve 2 saatlik bir alacakaranlık dönemi içeriyordu; bu, gece için de benzer bir bölünme ile birleştirildi. Bu sistemin kökenleri, gökyüzünde düzenli hareketler gözlemleyen ve günlük süreleri ölçmek için güneşin ve yıldızların konumlarına dayanan eski gökbilimcilere dayanmaktadır.

Mısırlılar, günü ölçmek için güneş saati kullanırken, geceyi ölçmek için de 12 takımyıldızının (gece boyunca ufuktan doğan) izlenmesine dayanan bir sistem geliştirdiler. Bu 12 takımyıldızı, daha sonra antik Yunan ve Roma kültürlerinde zodyak olarak bilinir hale geldi. Eski Mısırlılar ayrıca geceyi ölçmek için su saatleri (klepsidra) kullanmışlardır.

Günümüzde kullanılan 24 saatlik zaman formatı, bu eski uygulamaların bir devamıdır ve dünya çapında zamanın standart ölçümü olarak kullanılmaktadır. Bu sistemi benimseyen ve genişleten Yunanlar ve daha sonra Romalılar da dahil olmak üzere diğer eski medeniyetler tarafından da geliştirilmiştir.