Osmanlı İmparatorluğu’nda tımar sistemi, III. Selim döneminde (1789-1807) kaldırıldı. III. Selim, 1789’da tahta çıktığında, devletin mali durumunu düzeltmeye ve modernleştirmeye çalıştı. Bu çerçevede, tımar sistemi gibi eski ve karmaşık vergi toplama sistemlerini kaldırmaya karar verdi. Tımar sistemi yerine daha merkezi bir vergi toplama sistemi getirildi. Bu reformlar, Tanzimat dönemini hazırlayan önemli adımlardan biri olarak kabul edilir.

Tımar sistemi, Osmanlı İmparatorluğu’nda toprak ve vergi dağıtımını düzenleyen bir sistemdi. Bu sistem, Osmanlı İmparatorluğu’nun kuruluş yıllarından itibaren kullanıldı ve 16. yüzyıla kadar önemli bir rol oynadı. Tımar sistemi, savaşçı sınıfa, yani sipahi olarak adlandırılan atlı askerlere, hizmetlerine karşılık olarak toprak ve gelir tahsis ediyordu. Sipahiler, bu toprakları vergi toplama ve askeri hizmetlerde bulunma karşılığında elde ederlerdi.

Tımar sistemi, Osmanlı İmparatorluğu’nun erken dönemlerinde etkili bir yönetim ve ordu yapısının temelini oluşturdu. Ancak zamanla sorunlar yaşanmaya başladı. 16. yüzyılın sonlarına doğru, sipahilerin sayısı arttı ve toprakların bölünmesi nedeniyle gelirleri azaldı. Bu durum, Osmanlı İmparatorluğu’nun askeri ve mali zorluklar yaşamasına neden oldu.

Tımar sistemi, II. Mahmud (1808-1839) döneminde önemli reformlarla değiştirilmeye başlandı. Yerini daha merkezi bir vergi toplama sistemi olan “Nizam-ı Cedid” ve “Islahat Fermânı” gibi düzenlemelere bıraktı. Bu reformlar, Osmanlı İmparatorluğu’nda modernleşme çabalarının bir parçasıydı.

Özetlemek gerekirse, tımar sistemi Osmanlı İmparatorluğu’nda birçok padişah döneminde kullanıldı, ancak onun yerini daha modern vergi toplama sistemleri aldı. II. Mahmud döneminde başlayan bu dönüşüm, tımar sisteminin sonunu getirdi.

Osmanlı İmparatorluğu’nda tımar sistemi yerine 19. yüzyılda çeşitli reformlar ve değişikliklerle yeni bir vergi toplama sistemi getirildi. Bu reformlar, Osmanlı İmparatorluğu’nun modernleşme çabalarının bir parçası olarak gerçekleşti. İşte tımar sistemi yerine gelen bazı ana reformlar:

1. Nizam-ı Cedid: II. Mahmud döneminde (1808-1839) başlatılan Nizam-ı Cedid (Yeni Düzen) reformları, Osmanlı ordusunu modernize etmeyi ve yeni bir askeri sistem oluşturmayı hedefliyordu. Bu reformlar, tımar sisteminin yerini daha düzenli bir askeri teşkilata bıraktı.
2. Islahat Fermânı (Islahat Hattı Hümayunu): 1839’da II. Mahmud döneminde ilan edilen Islahat Fermânı, Osmanlı İmparatorluğu’nda geniş kapsamlı reformların başlangıcını işaret eder. Bu fermân, eşitlik ve adaleti teşvik ediyordu ve tımar sistemi gibi eski yapıları reforme etmeyi amaçlıyordu.
3. Tanzimat Dönemi: 1839-1876 yılları arasında süren Tanzimat Dönemi, Osmanlı İmparatorluğu’nda siyasi, hukuki ve idari reformları içeriyordu. Bu dönemde, tımar sistemi yerine merkezi bir vergi toplama sistemi oluşturuldu. Tanzimat Dönemi reformları, modern bir devlet yapısı ve hukuk sistemi kurma amacı taşıyordu.
4. Islahatlar (Tanzimat sonrası reformlar): Tanzimat’ın ardından 19. yüzyılın sonları ve 20. yüzyılın başlarında Osmanlı İmparatorluğu’nda çeşitli ıslahatlar gerçekleştirildi. Bu reformlar, tımar sistemi gibi geleneksel yapıları kaldırdı ve modern bir devlet yapısı oluşturmayı hedefledi.

Sonuç olarak, tımar sistemi yerine Osmanlı İmparatorluğu’nda 19. yüzyılın reformları ve modernleşme çabaları sonucunda daha merkezi ve modern bir vergi toplama sistemi getirildi. Bu reformlar, Osmanlı İmparatorluğu’nun zayıflayan yapısını güçlendirmeyi amaçlıyordu, ancak imparatorluğun sonunu engelleyemedi ve Osmanlı İmparatorluğu 1922’de Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasıyla sona erdi.